تئاتر خیابانی به مثابه امری جمعی، واقعیت را با خیال در هم می آمیزد و با قدرت ذاتی نمایش، آن را در مخاطب که خود این بار مولف شده است، درونی می نماید. تجربه امر مشترک قدرت برسازنده را دچار تجلی می کنئد. تئاتر خیابانی آگاهی بخش به لحاظ امکان درگیر کردن همه خرده فرهنگ ها و گروه های جامعه ی فردی شده امروز، آگاهی را مستقیم و بدون واسطه به شهرنشین ها منتقل می کند. شهرنشینانی که در نظم گسسته کشورهای در حال گذار امروزی، رها گشته اند. رسوخ آگاهی در رگ ها و اندام های جامعه همچون واکسنی انسان ها را از آتش تعصب، خشم و جنگ دور نگه می دارد.
